Een tijdje geleden had ik mij samen met Yvette ingeschreven voor de Stuwwaltrail in Oosterbeek. Zag er vaak mooie foto’s van, dus maar eens ingeschreven. Zaterdag ’s morgens eerst bij AVA ’70 het team van mijn dochter geholpen. Ze zijn trouwens 3e geworden met de Athletic Champs.
Kon de uitslag helaas niet afwachten want zo rond half 3 had ik met Yvette afgesproken. Maar die had die ochtend ook nog een afspraakje ergens in het westen, dus strakke planning. Dat ging niet helemaal lekker, dus ze was iets verlaat. Ik snel in haar auto acher het stuur zodat ze zich in de auto kon omkleden.
De rit erheen verliep vlot. Maar dan als we er bijna zijn houdt een verkeersregelaar ons tegen. Parkeerplaats vol! Snel een ander plekje zoeken dus. Het is inmiddels kwart over 4 en de start is om 5 voor half 5. Worden inmiddels toch wel een beetje zenuwachtig of we de start wel gaan halen… Snel schoenen aan bij de auto, tas mee en rennen naar de start. Nummer ophalen en tas in de opslag. Pff we hebben het gered! Ongeveer 1 min voor de start in het startvak.!
Toch wel een beetje gestresst door dit alles begonnen aan de trail, maar bij de eerste bocht was ik het wel weer kwijt. We beginnen in een soort parkachtige omgeving met mooie paadjes, later lopen we in de bossen. Ongeveer halverwege komen we bij de 21 km op de route en lopen de rest samen met hun.
Tussen de stevige klimmetjes door prachtige uitzichten op het rivieren gebied. Fijne verzorgingspost onderweg met alles aanwezig wat je maar wil. Dan komt langzaam de finishlijn weer dichter bij. Het was een prachtige route hebben er van genoten.
Bij de start/finish is van alles te doen: muziek, bbq enz. Later op de avond is er ook nog een 5 km wegwedstrijd. Na een redelijke douche maar eens opzoek naar een eettentje. Google vond een leuke italiaan dus daar gingen we naartoe. Zag er leuk uit. We zijn buiten gaan zitten want binnen was vol. Er zat nog een andere tafel buiten. Na een tijdje toch maar weer naar binnen want er was nog geen bediening geweest
Komen we binnen een drukke eigenaresse tegen die zegt ons geen tijd meer te hebben om nog wat te maken voor ons, iets met stuwwal trail of zo. Komt ons bekend voor ha ha. Dus maar weer vertrokken aan de overkant van de straat zit ook een tentje. Ziet er leuk uit daar is nog plek. Alleen is het geen restaurant, maar kan je er wat drinken en diverse hapjes bestellen. Nou hebben inmiddels wel zin in iets. Na een paar kleine foutjes onze hapjes gekregen, bleek later dat het hun eerste avond open was. Dat verklaart een hoop.
Lekker gegeten en wat gedronken voldaan weer richting huis. Volgend jaar weer, maar dan de 21 km hebben we afgesproken. Yvette bedankt voor weer een gezellige dag.
De Kiekjesdief Eric Beatse heeft weer zijn best gedaan tijdens de Stuwwaltrail. Vele (zo niet alle) deelnemers aan de 20 kilometer kwamen aan zijn lens voorbij.
Een groep van bijna 25 Archeus-lopers nam zaterdag 11 mei deel aan de Twentse Smokkeltrail in Losser. Door Archeus-leden werd deelgenomen aan verschillende disciplines: 14 km wandeltocht, 10 km drop-off trail, 14 km en 26 km trail.
Van AV Iphitos, de organiserende vereniging, ontving Archeus een tijdje terug een uitnodiging om mee te doen aan deze trail. AV Iphitos heeft haar nieuwe clubgebouw gebaseerd op het ontwerp van dat van Archeus op de Hunenbulten en wilde Archeus daarvoor bedanken.
Aan de oproep ‘Smokkelen als bedankje’, in de Archeus Facebook-groep werd door een grote groep ervaren en minder ervaren trail-lopers en wandelaars gehoor gegeven. Afgelopen zaterdag reisden zij met meerdere auto’s af naar Losser. Hieronder lees je een bijdrage van een aantal deelnemers uit de verschillende groepen/afstanden en zie je foto’s.
14 km wandeltocht
Ons team, dat zich inschreef voor de Smokkel-wandeltrail van 14 km bestaat uit 2 personen: Saskia Landman en Jacqueline Bugter. Met de niet zo fraaie weervoorspellingen in onze gedachten vertrokken we om 14 uur uit Winterswijk. Maar eenmaal in Losser aangekomen bleek het fantastisch wandelweer te zijn.
Eerst het mooie gebouw van Iphitos aandachtig bekeken en we voelden ons bijna thuis. Na een kop koffie zijn we heel gemoedelijk naar de start gelopen om met ongeveer 60 ‘man’ te vertrekken, van de in totaal 100 wandelaars (en 700 hardlopers). Rondje van het huis meegemaakt en daar gingen we.
We hebben onderweg diverse keren hardop moeten lachen of waren aangenaam verrast. De organisatie heeft zijn best gedaan om ook een route met humor te doorspekken. Door een paardenbak, onder hekken door, sloten nemen, de douane te passeren met kloppend hart, want intussen iets van smokkelwaar in ontvangst genomen (pakje boter). En eenmaal werd de route ietwat ‘lullig’ aangegeven … Maar dat kon ons team dan wel weer waarderen (zie foto).Complimenten trouwens voor de uitstekend aangegeven route!
Het weer was fantastisch, fijne mensen ontmoet en de omgeving was erg mooi. De wandeling vloog voorbij en nadat we een originele medaille, wat drinken en fruit én nog een krentewegge hadden ontvangen, konden we alleen maar concluderen: het was leuk in Losser!
Met sportieve groeten; Saskia Landman en Jacqueline Bugter
10 km drop-off trail
In Losser werden we hartelijk welkom geheten in het nieuwe clubhuis van AV Iphitos. Doordat dit clubhuis veel weg heeft van ons eigen prachtige onderkomen, voelden we ons direct thuis!
De groep voor de 10 km drop-off trail (Emma, Christel, Jan Jaap, Jasper, José, Lenny, Leny, Martien en Monique) werd met paard en wagen naar de start vervoerd. Hierdoor werd er letterlijk een paar kilometer gesmokkeld. De route ging over smalle bospaadjes, langs een zandafgraving, door het weiland en langs de Dinkel en was bijzonder afwisselend. Voor het grootste gedeelte over Duits grondgebied. Bij het passeren van de grens ontmoetten we enkele commiezen, maar uiteraard hadden wij niets aan te geven!
Bij de finish op de atletiekbaan ontving elke deelnemer een fraaie houten medaille en ouderwets lekkere krentenwegge. Dat verklaarde dus de onderweg gesmokkelde roomboter. Al met al een zeer geslaagde editie van de Smokkeltrail, voor herhaling vatbaar!
Namens de 10km drop-offs; José Elsinghorst
14 km trail
Aan het einde van de middag op 11 mei zijn wij op weg gegaan naar Losser op uitnodiging van AV Iphitos, deze uitnodiging hebben wij te danken aan de bouwcommissie. Bij aankomst kregen wij “das heimische gefühl”, het is een fantastisch gebouw met veel herkenningspunten.
Om 17.30 uur klonk de starttoeter met een rondje over de multifunctionele asfaltbaan en de heerlijke geur van gebakken uien. Via een paar verharde paden, ondersteund door de klanken van djembés, door de weilanden naar een hippisch onderkomen waar wij een parcours hebben afgelegd over springbalken zonder enige strafpunten.
Toen verder… de paden af en de bossen in met singletracks, kombochten en een flink stijgingspercentage, dat in de op dezelfde dag gestarte Giro, niet zou hebben misstaan. De klaverbladconstructie bij een bruggetje werd ons enthousiast toegelicht, wij zijn door alle vrijwilligers de goede richting op gewezen. Vervolgens door naar het losse, Losserse Saharazand, daar zijn wij op de gevoelige plaat vast gelegd.
Voorbij de commiezen doken wij, bij naderende zonsondergang, het schimmige grensgebied in en kregen contrabande overhandigd door Iphitos-handlangers. Gadegeslagen door Archeus-passagiers in een huifkar (de 10 km-trailers) hebben wij onze tocht door de velden vervolgd. Onder prachtige tonen van een doedelzakblazer snelden wij naar de finish. Hier werden wij beloond met een heerlijke krentenwegge, belegd met onze eigen gesmokkelde, enigszins gesmolten echte boter.
Kortom het was een prachtige trail, voor herhaling vatbaar. Een super organisatie en verzorging! Hier en daar wat licht beschadigde natuur en atleten, maar daar komen beide wel weer overheen. Bedankt voor de uitnodiging Iphitos! Volgend jaar allemaal de agenda vrij maken voor deze leuke, gezellige en vooral ook mooie trail.
Groet namens de 14 km-trailers, Diane, Geert en Henriette
Eindelijk kan ik dat bucketlist dingetje afvinken 😊 Een paar maanden geleden zag ik op facebook een bericht voorbij komen van INOV-8 Benelux om mee te doen aan het trailfestival in Innsbruck. Al langer heb ik de wens om een keer een trail in de bergen te lopen, maar het komt er maar niet van. De agenda erbij gepakt, deze valt in de meivakantie. Dat is perfect want dan kunnen we ofwel Jelle meenemen, of onderbrengen bij familie. Ik besluit voor de nighttrail (7km) en de 25 km trail te gaan. Ik heb nog nooit een trail van 25 km gelopen, zelfs geen halve marathon op de weg, dus de afstand is al uitdagend, zeker met de nodige hoogtemeters (ca 1000).
Dit gedeeld met wat andere vrienden, klanten en bekenden en uiteindelijk verschenen we met een leuke groep aan de start. We hebben ervoor gekozen om er een vakantie van te maken, want Oostenrijk is toch wel een stukje rijden, zeker met een ommetje via Brabant om Jelle naar opa en oma te brengen. Herbert loopt daar eerst nog een survivalrun met mijn broertje Dennis, en beland samen met hem nog op het podium ook! De reis liep voorspoedig, geen files of problemen. Onze hotelkamer bij Eagles Inn in Igls was geupgrade naar de suite, omdat die vrij was en we zo lang bleven. Dus een grote kamer, relaxte hoekbank en groot bad. Wat een luxe.
Vanaf Igls konden we gemakkelijk met de bus naar Innsbruck en weer terug en als we ons hotel uitstapten zaten we in de bergen, waar we mooie trails konden lopen en fietsen. Daar kon ik ook goed uitproberen op welke schoenen ik ging lopen. De Trailroc of de Terra Ultra van INOV-8. Het wordt de laatste, maar beide waren prima. De eerste hele dag gestart met een wandeling samen met Herbert, nog in lange broek, best frisjes. ’S Middags met Aukje en Hermi die inmiddels ook aangekomen waren de 7 km nighttrail voor verkend. Dat liep nog niet geheel vloeiend. Het GPX bestand op mijn horloge kwam niet helemaal overeen met de werkelijkheid, maar er stonden gelukkig al pijltjes. Die bleken ook van een andere afstand te zijn… dus we zaten al te hoog. Ach, kan het donderdag alleen maar meevallen, en we hebben een mooi uitzicht over de stad. Hermi en Auk zijn superfit, ik hobbel er wat achteraan. Daarna hebben zij voor ons gekookt en hebben we een gezellige avond in hun appartement.
De volgende dag start Herbert met een mountainbiketochtje, ook al mag dat officieel nog niet vanwege mogelijke sneeuw op de routes. Ik zoek een rustig plekje in de zon met wat leesvoer. Later komen Ellen en Gerrit aan in Igls. Gerrit kan niet wachten om zijn fiets uit te pakken en in het zonnetje rond te gaan racen. Herbert gidst ons via een mooie route door het bos naar de stad. Waar we natuurlijk een lekker taartje verdient hebben. Gerrit komt later ook die kant op. ’S Avonds een pizzaria geboekt om met zijn allen te eten. Aukje, Hermi, Gerrit, Ellen, Astrid, Stefan en Herbert en ik. Gezellig.
Donderdag rustdag. Vanavond mogen we aan de bak. Mark en Klaas arriveren ook na een nachtelijk ritje. Ik zoek weer mijn fijne plekje in de zon op, dit keer met strandlaken om op te liggen, een fles zonnebrand en mijn fancy Goodr brilletje. Het weer wisselt nogal deze week. Regenachtig, sneeuw en zon, maar is elke keer nog beter als de weersapp voorspelt heeft. Herbert maakt weer een fietstochtje. ’S Middags de stad in zodat we op tijd kunnen eten en onze materiaalcheck kunnen laten uitvoeren en startnummer ophalen. Ik besluit deze avond met het UD Halo vest te lopen. Deze is net nieuw en ik heb hem nog niet getest. Mijn EHBO setje, een paar gelletjes en regenjasje passen er prima in. Op de voorkant 2 softflasks met drinken. Een superlicht vest, je kunt makkelijk bij je spullen en het is onderweg prima te verstellen. Maar veel meer als basisspulletjes kun je er niet in kwijt. Voor langere trails heb je wellicht een grotere tas nodig.
De materiaalcheck en nummeruitgifte is prima geregeld. Na het eten worden we bij Aukje en Hermi uitgenodigd om de tijd tot de start door te brengen. Het koelt af en het weer veranderd. Voor de start lever ik mijn rugzak met droge kleding in, die netjes bewaard wordt en later met mijn startnummer weer opgehaald kan worden. In het startvak begint het te regenen. De muziek gaat harder en dan wordt er afgeteld. Om 20.30 u klinkt het startschot, we lopen de stad uit, met een mooie houten brug over de Inn en dan gaan we omhoog. Een paar kilometer de kuitjes op spanning zetten.
In het begin lukt het nog om te dribbelen, maar dit wordt al gauw wandelen in mijn geval. Ook wel met de gedachte dat ik hier zaterdag nog een keer omhoog mag. Gelukkig ben ik niet de enige die moet wandelen. Soms stopt het wat op, maar niet ernstig. Boven hebben we een mooi uitzicht over de stad, allemaal lampjes in een dal. De paden gaan van breed en verhard naar smal en technischer. Naar beneden is dit omgekeerd. Smalle paadjes, met wortels en drops. Een goed lampje is geen luxe. Door de regen zijn sommige stukken glad. We lopen wel met een groep. De route is prima aangegeven. Totdat we bij een houten hek komen, ik volg de rest en let niet op het bordje op het hek. Dom….. we lopen de verkeerde kant op.
Weer een lesje dat je altijd zelf scherp moet blijven en niet op een ander moet vertrouwen. Dus weer terug, en kan ik weer al die mensen in halen die ik net voorbij was gelopen. Dalen gaat me een stuk beter af als klimmen. Astrid snapt er al niks van hoe ik haar voor de tweede keer kan inhalen. Zij sjouwde met en flink tempo omhoog. Maar nu was de snelheid wat lager. Met een bril in het donker in de regen lopen is ook niet ideaal. Aukje en Hermi zitten een stuk voor ons. Hermi begeleid zijn vrouw vloeiend over de donkere paadjes. Het laatste stuk kun je lekker gas geven, gravel en asfalt naar beneden met het laatste stuk redelijk vlak naar de finish. Ook Klaas en Mark zijn gefinisht. Nu Stefan en Ellen nog binnenhalen. Helaas is Ellen ook verkeerd gelopen met een hele groep, zij heeft haar grenzen wel moeten verleggen tijdens de afdalingen, maar ze heeft het wel gedaan!!Nu lekker in bad op ons hotel. Er is wel douchegelegenheid bij de finish maar ik ga liever relaxed in bad. Aukje blijkt nog prijs te hebben in haar leeftijdscategorie. Wat een topper!
Vrijdag gaat Herbert weer met zijn fietsje op pad. Ik rij met Gerrit en Ellen naar Innsbruck om daar wat souvenirtjes te scoren. Herbert komt later ook met de bus. Gerrit is enthousiast gemaakt door Herbert en leent zijn fiets om nog een rondje te gaat mountainbiken. Een dag stilzitten in zo’n mooie omgeving valt niet mee. Herbert en ik lopen nog wat rond in de leuke stad en eten daar wat. We halen onze startnummers op voor zaterdag en ik laat de materiaalcheck weer uitvoeren. Op tijd naar bed want volgende dag moeten we vroeg op. Onze hoteleigenaar was zo aardig om het ontbijt om 6.00 u al klaar te zetten. 7.15 u is de briefing en 8.00 u starten we in Innsbruck. Onze tas kunnen we afgeven en wordt naar de finish bij Nattersee gebracht. Super geregeld.
Herbert komt op de fiets en wil ons zo op een aantal punten opzoeken. Helaas heeft hij al snel panne…..hij ziet me wel op 1 punt en vervolgd zijn weg in de auto met Stefan naar de finish. De route is mooi, een stukje door de stad, veel publiek, daarna dezelfde klim als donderdag, maar nu gaat hij nog even door. Mooie uitzichten, stukjes lopen we letterlijk in de wolken. Het is droog en de zon breekt door. Wel af en toe wat asfalt, dat zou wat mij betreft nog wat minder mogen. Na de klim komt een mooie afdaling en wat glooiende stukken. Met technische singletracks afgewisseld met bredere paden. Op ons startnummer staat het hoogteprofiel geprint, en ik kan het ook op mijn Garmin volgen waar we zitten.
Nu komt er een klim van een paar kilometer. Deze is niet zo stijl als de eerste, maar houdt langer aan. Deze is mooier, afwisselender, met stukjes vlak of dalen tussendoor, maar overwegend omhoog. Bovenaan gekomen dacht ik dat we vooral moesten dalen naar de finish, maar ook dit wordt afgewisseld met korte klimmetjes. We lopen door bos, langs snelstromende riviertjes/watervalletjes. Af en toe een dorpje door waar mensen ons met koeienbellen staan aan te moedigen. Geen Herbert te zien, maar later blijkt waarom. Soms maak ik een fotootje tijdens het omhoog wandelen. Want ik red het echt niet allemaal hardlopend meer.
Bij 18 km raken mijn benen flink vermoeid en begin ik af te tellen. Ik wordt ingehaald, maar haal ook mensen in. Kanttekening dat we samen met de 65 km gestart zijn. Net voor de finish komt er nog een pittig klimmetje. Links en rechts staat het vol met supporters en je wordt daar letterlijk omhoog gejuigd. Bij de finish staan Aukje en Hermi me aan te moedigen, die ongeveer 10 minuutjes voor mij samen over de finish kwamen. Terwijl ze beiden hun eigen race liepen. Pascal is inmiddels ook daar, die start in Nattersee voor de 42 km. Hij legt me nog even vast op de gevoelige plaat als ik helemaal kapot finish.
Als ik ga douchen, fijne warme douches, zie ik Astrid en Klaas ook finishen. Mark haalde me in de eerste beklimming in en zat tussen Aukje en mij in. Met de shuttlebus laten we ons terug brengen naar de stad. Daar drink ik nog een glaasje Apfelsaft gespritzt met Aukje en Hermi en pak de bus naar het hotel. Zij gaan vandaag al rijden, willen de sneeuw voor blijven. Ik ga even in relaxstand en goed mijn vocht en eiwitten aanvullen. Herbert baalt van zijn fietspech en pakt zijn loopschoenen en gaat nog een rondje rennen. Ik pak de spullen alvast in zodat we morgen vroeg kunnen vertrekken. Er is sneeuw voorspelt en Jelle en ik willen elkaar ook graag weer zien.
Stefan maakt zich klaar voor zijn avontuur. De 15 km trail. Hij start ergens anders en finisht in Innsbruck. Wij gaan later naar de stad om hem binnen te halen. Inmiddels regent het helaas….Maar na een kleine 2 uur komt deze onervaren hardloper ook over de finish. Hij is gaan sporten toen we het plan opvatten om naar Innsbruck te gaan, en heeft het supergoed gedaan. Na een afsluitend dinertje met Astrid, Stefan, Klaas en Mark beland ik al vroeg in mijn mandje. Slapen doe ik nog niet, rusteloze benen. En alles is stram…..
Om 6.45u gaat de wekker om gezamenlijk om 7.00u te ontbijten
en vertrekken. Als ik de gordijnen open doe zie ik een witte wereld. De
voorspelde sneeuw. Na advies ingewonnen te hebben bij onze gastheer toch
besloten de kortste weg te nemen, en gelukkig zijn de wegen goed begaanbaar met
onze winterbanden. Nu zit ik in de auto, met flinke spierpijn na te genieten
van de onze mooie sportieve week.
Tweede Paasdag stond de Klein Zwitserlandtrail weer op de kalender. Henrie Drenthel stond aan de start van de 50 km. Organisator Dorothea Bil had ook nu weer de mooiste paadjes van de landgoederen Heuven en Beekhuizen in Nationaal Park Veluwezoom aan elkaar geregen tot prachtige routes. Uiteraard had ze daarbij zo’n beetje iedere heuvel in de route opgenomen. De 50 km kwam daarbij zelfs op meer dan 1000 hoogtemeters, het heet niet voor niet Klein Zwitserland…
Er waren meerdere afstanden waarop gestart kon worden. Hierbij kon je dan vanuit een basis-lusje zelf allerlei extra lusjes erbij pakken of weglaten. Een mooi concept. Ook kon je op diverse afstanden starten voor een canitrail, dus met je hond. De 50 km was niet belint en moest geheel op gpx gelopen worden met behulp van bijvoorbeeld een handheld GPS device of via je sporthorloge.
Henrie
Henrie had het weekend ervoor nog de RunForestRun 3Daagse in de Hartz gehad, met ruim 100 km en heel veel hoogtemeters in drie dagen. Toch voelde hij zich goed genoeg hersteld om aan de 50 km te beginnen. Tot 32 km ging het zelfs behoorlijk voorspoedig, ondanks het feit dat de temperatuur nu zo’n 20 graden hoger was dan een week ervoor in de Harz. Daarna moest hij wat gas terugnemen ivm met de warmte. Vooral de zandverstuiving bij 42 km in de volle zon viel niet mee. Na 6:11 uur kwam hij over de streep.
Niek Kleinhesselink en Gerrit Dijkslag hebben afgelopen zaterdag de Zandenbos Trail in Nunspeet gelopen. Het was de moeite waard, een prachtige omgeving en heerlijk weer., georganiseerd door Trail-Running.eu. Alleen was de route niet zo duidelijk uitgepijld, veel lintjes en pijlen waren na de afslag geplaatst, zodat ze in elk zijweggetje moesten kijken of ze daar niet in moesten. Dit ging dus regelmatig mis. Gerrit heeft ongeveer 22 km gelopen in plaats van 20 en de winnaar had maar 18 kilometer.
Gerrit was met Niek mee die de 30 kilometer liep, maar hij kwam op 27,5 kilometer uit. Op het laatst kwamen ze van alle kanten over de finish. Het was chaos troef, maar ze hebben toch lekker gelopen. Het ging Gerrit vooral om de duur en die was met 1:41 uur goed, Niek was in zijn laatste wedstrijd voor de marathon van Leiden 2:13 uur onderweg.
Eind vorig jaar was ik me aan het oriënteren op een groter evenement in het voorjaar. Toen ik de aankondiging van RunForestRun zag voor een drie daags trailkamp in de Harz was ik meteen geïnteresseerd. Ook een aantal trainingsmaatjes leek het wel wat en zo kon de voorpret beginnen. Vorige week was het dan eindelijk zo ver. Met drie man en één vrouw in één auto was het een gezellige boel. Walter had alle bagage in zijn auto en bezocht nog even een potentiële klant op de heenweg.
Na een flinke reis kwamen we aan in de Harz, in de vroegere DDR. Ferienheim Sorgenfrei zag er uit alsof het sinds de val van de muur niet veranderd was. Maar dat was ook wel de charme er van. We lachten ons een deuk om de ‘oude meuk’ qua inrichting, maar het was schoon en het personeel was heel vriendelijk en als snel stonden de eerste pullen bier voor onze neus. Er zouden er nog veel volgen…
We waren vrij vroeg, maar de overige deelnemers kwamen ook bijtijds. Het was een bont gezelschap, waarvan ongeveer de helft dames. Het Noorden en Oosten van het land was goed vertegenwoordigd, maar ook uit de rest van het land en België kwamen deelnemers. Een mooie mengelmoes aan accenten en persoonlijkheden, maar al snel bleek iedereen het goed met elkaar te kunnen vinden en het werd een gezellige boel. Met allemaal dezelfde hobby wil dat meestal wel lukken.
De volgende ochtend stond de Oost Harz op de agenda. We hadden de lange route met het Bodetal en de Teufelsmauer in de planning, dus op tijd uit de veren. Afhankelijk van vorm en de tijd die we nodig hadden konden we eventueel inkorten. Met Winfried Bats als begeleider van de lange afstand groep begonnen we vanaf de Hexentanzplatz en daalden we af in de kloof naar de Bode. Uiteraard moet je dan ook weer omhoog klauteren. De Rosstrappe was hierbij letterlijk een hoogtepunt. Wat een prachtige omgeving met schitterende rotspartijen en geweldige paadjes.
Het uitzicht was helaas zeer beperkt doordat het zwaar bewolkt was en zelfs af en toe wat droge poedersneeuw naar beneden kwam. Het was ook behoorlijk fris, maar een paar graden boven nul. Maar daar kun je je op kleden en echt koud had ik het niet. Ik had al wel snel door dat ik geen topdag qua lopen had. Gewoon geen goede benen. Beetje jammer, maar gewoon doorlopen dus.
Na het Bodetal kwam er een lang segment waar goed doorgelopen kon worden richting een heuvelrug waar prachtige rotsformaties ineens uit de grond omhoog komen. Ik kan me goed voorstellen waarom het de Teufelsmauer heet. De verschillen in loopsnelheid kwamen hier wel wat meer naar voren. Ik hobbelde dan ook vol goede moed, maar wel een beetje achteraan in de groep. Mooie momenten om even een foto te maken natuurlijk.
Erwtensoep met Bockwurst bij een standje op een parkeerplaats hielp me door het zoveelste dipje van de dag en uiteindelijk kwamen we na ruim 41 km en bijna 1200 hoogtemeters terug bij de auto’s. Omdat sommigen toch nog de marathon vol wilden lopen of extra hoogtemeters wilden maken, doken die nog een keer de kloof in. Ik ging ondertussen met enkele anderen alvast genieten van de warme chocolademelk in de bar van het hotel ter plekke.
Dag twee stond de Brocken op het programma, maar het prachtige uitzicht op de 1140 meter hoge top konden we wel op onze buik schrijven. ’s Morgens sneeuwde het namelijk en er werd nog meer verwacht. Na de tocht van gisteren had ik goed gegeten en voldoende herstelbiertjes genuttigd. Ik hoopte dan ook op een wonderbaarlijke wederopstanding, zeker gezien de hoeveelheid klimmen die te wachten stond. De groep was bijna hetzelfde als de dag er voor, met wat aanvulling.
Dag 1 had ik vooral moeite met de lange loopstukken, maar daar hadden we dag 2 weinig last van. De route was bijzonder pittig te noemen met 10 tot 20 cm poedersneeuw en flinke klimmen door het bos. De prachtige singletracks waren hierdoor moeizaam te vinden of bezaaid met omgevallen bomen waar we overheen of onderdoor moesten klauteren. Op sommige stukken was er geen doorkomen aan en moesten we een weg er omheen zoeken met behulp van onze gps-handhelds.
Bushwacken in optima forma door een kerstkaartenlandschap dus, ik had de hele morgen een dikke smile op mijn gezicht. Met kilometertijden van soms maar 22 minuten schoot het echter niet op. Walter was wat geblesseerd aan zijn knie en wandelde verder met Henrie. Dat konden ze echter in zo’n tempo dat de rest in de klimmen gewoon achterbleef. Pas op stukken waar het weer loopbaarder werd konden we ze dan weer inhalen.
Op een bepaald moment in de route besloten we een kleine afkorting te maken om wat tijd goed te maken. Een kleine groep splitste zich af om toch de lange route te doen, maar het leek me beter om een kortere route te kiezen. Na een mooi stuk lopen op een lang stuk vals plat naar beneden, waarbij de poedersneeuw door de lucht vloog, kwamen we bij de lange klim naar de top van de Brocken via de achterzijde.
Poeh, wat een lange taaie steile klim was het. Mijn stokken bleven steeds haken in de richels tussen de betonbalken van de tankbaan uit de tijd van de koude oorlog waar we op liepen. Het werd ook steeds kouder, meer wind en het zicht steeds minder. Ik kreeg ook steeds meer honger, maar had vanwege de kou geen zin om te stoppen en wat uit mijn rugzak te pakken. Op de top van de Brocken zagen we het restaurant pas toen we op 100 meter afstand waren.
Het was dan ook echt super om even lekker warm binnen te zitten en je te goed te kunnen doen aan een warme maaltijd en een grote cola. Ongelofelijk druk was het ook, met allemaal dagjesmensen die met de stoomtrein naar boven gekomen waren. Ook de anderen van onze groep en de groep van de kortere afstand kwamen we hier weer tegen.
Nadat we uitgegeten waren maakten we ons op voor het laatste stuk naar de auto. Met iedere 100 meter die we daalden werd het weer beter en uiteindelijk stonden we na 37 km weer op de parkeerplaats. Ik was er ook wel klaar mee. Ik voelde me weliswaar beter dan de dag er voor, maar voelde nog wel de gevolgen van die dag. Maar het was weer een geweldige dag geweest en we hadden ’s avonds weer een heleboel te vertellen bij het eten. Met alle herstelbiertjes van die avond moest de derde dag wel een topdag worden…
De derde dag wilden we een iets kortere afstand lopen, om weer enigszins fit aan de terugreis te beginnen. Een totaal van iets meer dan 100 km over drie dagen was mooi genoeg. Het weer was een stuk beter dan de dag er voor, de zon scheen zelfs. De West Harz gingen we verkennen. Ons groepje was inmiddels een soort van vaste groep geworden. Begeleiding hadden we niet, maar ook niet echt nodig.
De route begon door een geweldig mooi gebied. Eerst flink dalen en klimmen maar ook met behoorlijk loopbare stukken er tussen. De gemiddelde snelheid lag de eerste uren dan ook een stuk hoger dan tijdens het geklauter door het bos de dag er voor. In het zonnetje was het heerlijk, handschoenen, buffs etc. konden uit en jasjes gingen uit.
Halverwege sloeg het weer echter weer om, de temperatuur duikelde ineens weer naar beneden en de wind was guur. Alle kleding kon weer uit de rugzak gehaald worden. Doordat er behoorlijk doorgelopen kon worden kregen we het gelukkig niet echt koud maar op een gegeven moment vond ik het wel genoeg. En ik was niet de enige, dus een extra lusje sloegen we maar over. In het laatste stuk naar de auto’s liepen we weer gedeeltelijk samen met de groep die een kortere afstand gelopen had. Weer andere mensen om even mee te kletsen dus. Uiteindelijk toch nog 27 km op de teller met een kleine 5600 hoogtemeters.
Terug bij Sorgenfrei was het tijd om alle spullen weer in de tas te pakken en de kamers weer enigszins toonbaar te maken. We waren allemaal ruim voor op schema, dus de kok mocht een stuk eerder aan de slag om de hongerige magen te vullen. Een lekkere pizzamaaltijd voor de terugreis ging er wel in. Tot slot was er nog tijd voor een afscheidswoord van Winfried van RunRorestRun en van de gastheer van Sorgenfrei.
Iedereen was het er over eens dat we, moe maar tevreden, terug konden kijken op een fantastisch weekend. Leuke mensen leren kennen, goede gesprekken gevoerd, grenzen opgezocht en verlegd en drie dagen genoten van sporten in een prachtige omgeving. Wie had kunnen voorspellen dat we nog echte winterse trails zouden lopen in april!
Hulde aan de organisatie van RunForestRun en aan de staf van Sorgenfrei. Ik kan het alleen maar van harte aanbevelen. Henrie, Linda, Eric en Walter bedankt dat jullie mijn kamergenoten waren. Samen snurkt het zoveel fijner 😄
Zaterdag morgen om 8.00 uur gaat de wekker het is al mooi zonnig maar de thermometer staat nog maar op 1 graden. Ik heb de wekker gezet omdat ik mij ingeschreven heb voor de 21,1 km Jutberg trail te Dieren. Aangezien we bij AVA ‘70 ook voor een halve marathon aan het trainen zijn en dus ook steeds wat lagere afstanden lopen moet dit goedkomen toch?
Even zwaaien naar de Kiekjesdief
Om 9.00 uur vertrek ik samen met mijn buurvrouw Bianca, die het lopen van trails ook steeds leuker begint te vinden. Voor haar wordt het de 15 km route. Bij AV Gelre aangekomen mijn startnummer opgehaald om daarna samen met nog een paar andere Aviaanen een kopje koffie te gaan drinken. Na de koffie snel de rugzak op om naar het startvak te lopen. Om half 11 was de start van de 30,4 km en 21,1 km en drie kwartier
later start de 15 km en de 7,5 km.
Samen met Angelique het eerste stuk van de route gelopen maar ik ben toch echt weer iets te hard begonnen dus toch maar wat gas terug en proberen te genieten van de prachtige route. Het bos was prachtig in de morgen, zon, zandpaden, single
tracks en mul zand wisselen elkaar af en ook was er geen enkel stukje vlak.
De heuvels volgen elkaar steeds op, bij de Woeste Hoeve was de eerste verzorgings post met water, banaan en een heerlijke winegum en weer verder nog snel effe een foto van de runderen. En daar is de eerste heuvel na de pauze alweer. Ook nog een groot compliment aan alle vrijwilligers die
overal in het bos aanwezig waren bijna bij elk hekje of afslag stond wel
iemand.
Angelique in actie
Na ongeveer 15 km op mijn horloge kwamen de lopers van de 15 km op onze route en liepen we samen naar de finish. Het laatste stukje nog even over de speeltuin de spelerij en dan nog zo’n 200 meter tot de finish. Het was voor mij een pittige trail maar met een lauwe kop erwtensoep komt alles weer goed. Samen met een tevreden buurvrouw Bianca na een prachtige dag weer naar huis.
(Door Henrie Drenthel) Oftewel: spoorzoeken in een Waanzinnig Wit Wonderland en waar de leerling het nog steeds aflegt tegen de meester.
Zaterdag 2 februari staat er een volgend evenement gepland;
een trailrun van 40+ kilometers over de Posbank met Start/Finish in Dieren.
Niet een gewone uitgepijlde route maar nee, eentje die je zelf op GPS moet
bepalen en lopen. Nu vind ik dit al jaren een prachtige manier van lopen dus de
inschrijving was snel gebeurd.
Twee dagen van te voren krijgen we de 7
waypoints/checkpoints die we verplicht moeten aanlopen. De kortste route
hierbij mogelijk is 40 km. Ik had snel mijn route klaar en besloot hem met de
klok mee via het zuiden te doen dan had ik na zo’n 23 kilometer de eerste 6
stuks binnen en hoefde ik daarna alleen maar even op en neer naar de
schaapskooi en klaar is klara.
Na een korte briefing starten we iets na tienen (ja, ’t was
luxe dit keer) en de hele meute zet zich in beweging. De helft van de
40km-lopers gaan rechts want die lopen hem tegengesteld aan mijn plan. Ik ga
links want kende daar nog een paadje van een vorig Viking-evenement en zie dat
alle andere rechts gaan en zodoende een langer aanloopstuk hebben. Zet hem
lekker in de ultra-modus en kom na 3,5 km bij het eerste checkpoint aan
tegelijk met 2 jonge jongens die de 20 km-variant doen. We blijken daar de
eersten te zijn, ha, paadje was dus toch een slimme zet. Even later gaan de
veel snellere jongens rechts naar hun volgende waypoint en ik ga rechtdoor
richting uitkijkpost bij restaurant De Posbank. Hier heb ik geen GPS nodig, dit
is bekend gebied. Dit is tevens al de enige verzorgingspost na 6,7 km, best wel
vlot. Ben daar volgens de vrijwilligers de eerste en na het knipje in mijn
strippenkaart en wat ijskoude cola met een stuk banaan duik ik de heidevelden
in richting de vijver bij Beekhuizen. Het is prachtig hier met de verse sneeuw
op de heide zover als je kunt kijken.
Elk moment verwacht ik een horde lopers in mijn nek maar
hoor of zie niks en dit geeft toch wel een beetje opgejaagd gevoel. Hoe kan het
dat ze mij, met mijn lage snelheid niet voorbij denderen? Laat het maar
gebeuren en hobbel door naar het derde waypoint bij de vijver Beekhuizen.
Daarna heb ik getwijfeld om links van de hockeyvelden via de Beekhuizenseweg
omhoog te lopen, maar dat is een verharde weg en dus een no-go van de
organisatie. Ik kies er voor om tussen fietspad en de weg terug te lopen tot
het startpunt van de Klein-Zwitserlandtrail want vandaar uit ken ik de weg
omhoog. Nu is het een lang recht stuk dat op en neer gaat richting checkpoint
4. Vlak hiervoor komen een zestal lopers mij achterop en zij vertellen mij dat
het checpoint toch ietsje verder is dan ik dacht. Dus ik hobbel braaf mee.
Plotseling vraagt een loper naast mij; “Ben jij het?”. Huh, ja, ik ben het maar wie ben jij en wat bedoel
je? “Ben jij het Henrie?” Ja, dat ben
ik, zeg ik een beetje verbaasd. Maar wie ben jij vraag ik, want ik had nog even
geen beeld bij het geluid. “Ken je me
niet meer dan? Ik ben Joris”. Het kwartje viel nog steeds niet maar toen
het duidelijk was dat hij Joris Sonneveld was en zo’n 30 jaar geleden in de
E-pupillen voetbalde waar ik toen trainer was kwam het langzaam weer boven
drijven. Nu bleek Joris qua verhalen vertellen in die 30 jaar nog niks te zijn
veranderd. Zijn lopen maten moesten natuurlijk alle verhalen van de trails die
ik wel eens gepost had bij André of Geert horen. Ik bloosde er bijna van. Joris
bleek in de buurt van de Posbank te wonen en hier regelmatig te trainen. Hij
had ook geen GPS-apparaat nodig want: “…hij
kende alle paadjes en doorsteken hier”. Waarover later meer.
Gezamenlijk liepen wij naar checkpoint 5 en 6, de Teerose en het beeld van de Highlander. Ik besloot vanaf daar wel mijn eigen tempo te blijven lopen en wenste de jongens veel succes.
500 meter na de Highlander slaat het groepje dat 100 meter
voor mij loopt rechts af dus ik denk zij gaan terug naar de finish en slaan de
Schaapskooi bij Loenen over. Of ze weten inderdaad een veel beter
paadje/doorsteek. Laat maar lopen dacht ik kan ik de laatste 18 km mooi mijn
eigen tempo en ritme lopen. Na dik 3 ½ uur kom ik bij de schaapskooi aan, klok
mijn strippenkaart en algemene kaart, en zie dat het groepje van Joris hier
(nog) niet is geweest. Zij zullen al wel aan de soep zitten. Vul mij bidon met
wat verse sneeuw en eet nog wat en zo gaat het terug voor de laatste 11
kilometer.
Die gaan relatief makkelijk. Kom op paden die ik ken van de
Jutbergtrail, Klein Zwitserlandtrail en Veluwezoomtrail. Nu was vooraf de tijd waarbij je nog een
Viking Amulet zou ontvangen op 4.30 uur gezet. Dat haal ik op het vlakke niet
eens dus die kwam niet in beeld maar zo’n 3 kilometer voor ’t eind kwam de
volgende cut-off tijd van 5.00 wel weer in beeld. Nu nog maar even het gas er
op en jawel na 4.58 uur was in weer binnen.
Nu lekker douchen en dan een bak soep. Hoe kan het
tegenvallen; een WinterExtremeTrail en de douche is steenkoud. Toen bleek ook
nog de erwtensoep te zijn aangebrand maar daar was dan wel weer een goed
alternatief voor; stevige tomatensoep.
Ik nestel me op een bankje in de hal wat tevens dienst doet
als Finishzone en Wedstrijdsecretariaat en geniet van de heerlijke soep. Na een
poosje komen er nog wat lopers binnen druppelen en wat zie ik; ook de
4-mansformatie met Joris komt binnen. Enigszins verbaasd wisselen we wat info’s
uit en het blijkt dat zij in plaats van de 41 km die ik gelopen heb er bijna 46
km op hebben zitten. Na de Highlander is er ergens iets helemaal misgelopen met
hun navigatie. Kon het toch niet even te laten hun te herinneren aan de
opmerking van Joris en zijn kennis van de paadjes 😊.
Maar na enkele troostende woorden komt voor Joris ook het besef dat het
eigenlijk ook niet kan dat een pupil voor zijn leermeester eindigt. Na dit
gezegd te hebben komen er allerlei revanche voorstellen en wraakacties boven
dus wellicht komt er op 23 februari bij de Jutbergtrail wel weer opnieuw een
Battle.
Om te voorkomen dat een korte winterpauze in een complete winterslaap doorschiet plannen Henrie en ik vaak een wedstrijd begin Januari. Dan heb je in ieder geval een stok achter de deur om toch je loopkloffie aan te trekken als het weer eens ’s avonds donker en regenachtig is. Vorig jaar deden Henrie en ik voor het eerst mee aan de Taunus Ultra, een kleinschalige van A naar B loop over de Taunus Hochstraβe. Het verslag hiervan kun je hier nog eens nalezen.
Dit jaar had organisator Bert met zijn vrouw Jessyca een ronde uitgedacht van 50 km of 70 km door het Taunus gebied. Start en finish bij een jeugdherberg, met een pizzeria op 500 meter loopafstand. Aanreizen op vrijdagmiddag, zaterdags lopen en dan zondagochtend na het ontbijt weer naar huis, en dat voor een klein prijsje. Naast Henrie en mijzelf ging ook Eric mee, die wilde graag zijn verst gelopen afstand naar boven bijstellen. We gingen voor de 70 km, voor mij ook een lange tijd geleden dat ik zo’n eind gelopen had.
ouderwets stapelen met zijn allen
Na een vlot verlopen reis reden we het laatste stuk naar de jeugdherberg door de sneeuw, zou het dan toch winterser worden dan we gedacht hadden? Zoetjes aan kwamen er steeds meer lopers binnen, zelfs nog twee Nederlanders. Sjaak en Liesbeth zouden de 50 km lopen. We gingen met zijn allen naar de pizzeria, die daarmee ineens bijna vol zat. Een mooie manier om kennis te maken met de andere deelnemers, of even bij te kletsen met bekenden.
Er was verder niets te doen in de jeugdherberg (er was zelfs geen TV te vinden en Wifi-ontvangst was alleen in de centrale ruimte beschikbaar. Blij met 4G internet!). Tijd genoeg om de rugzak in te pakken en vooral de kledingstrategie goed door te nemen. Met een temperatuur van 2-4 graden in het dal, regen en mogelijk sneeuw moesten we natuurlijk ruim extra kledingstukken meenemen voor geval van nood. Mocht er wat gebeuren dan lag onderkoeling op de loer en het kon wel even duren voor je gered zou kunnen worden. De rugzak was dan ook zwaarder dan me lief was, maar beter mee verlegen dan om verlegen.
Na het ontbijt hadden we nog een korte briefing en daarna werden we op pad gestuurd. Geen linten, geen pijlen, de hele route zouden we zelf met onze GPS handheld moeten vinden. Precies wat we leuk vinden dus. Vol goede moed liepen we de sneeuw in en meteen een leuke klim op. We hadden met ons drietjes meteen onze plaats achteraan in het peloton gevonden.
lange klimmen…
Na de eerste klim ging het een tijdje redelijk naar beneden. Mooie gelegenheid om in het rustige ritme te komen dat nodig zou zijn om deze klus te klaren. Na een eerste glijpartij op mijn billen waren we gewaarschuwd. Verder in het dal lag er gelukkig geen sneeuw meer, het was alleen wat modderig. Mijn koude natte achterwerk werd al snel weer warm door de eerste lange klim. Zulke lange klimmen vind je nergens in Nederland.
Ik was blij dat ik mijn stokken meegenomen had. Zo kon ik Henrie nog een beetje bijbenen, die is nl. een veel betere klimmer. Gespierde spijker Eric kon ook behoorlijk vlot omhoog met zijn gloednieuwe stokken en zo maakten we behoorlijk progressie. Voor vlaklanders dan, want bij de eerste verzorgingspost op 16 km bleken we alleen niet de laatste te zijn omdat twee andere deelnemers verkeerd gelopen waren. Lekker warme en mierzoete vruchtenthee, marsen, winegums, van alles lag er klaar om ons op krachten te houden. Ik stak een paar marsen in de zakken van mijn Fusion broek, lekker makkelijk te grijpen onderweg en smelten deden ze niet met dit weer.
enthousiaste vrijwilligers
Halverwege verzorgingspost één en twee, net voor de lange klim naar de top van de Altkönig wisten we nog bij een Waldcafe een bak koffie en warme choco to go te regelen. Slurpend van onze lekkere warme drankjes liepen we de berg op. Maar de klim was wel zo lang dat de bekers al lang leeg waren voor we zelfs maar halverwege waren. Een beste klim was het, tot in de wolken. Het uitzicht bovenop was dan ook heel erg beperkt. In de zomer en bij mooi weer ongetwijfeld een enorme toeristentrekker. De redelijk steile en lange afdaling die er op volgde vroeg ook behoorlijk wat van de beenspieren. We waren blij dat VP2, op 36 km, in beeld kwam en dat we weer even bij konden tanken.
Na weer een supergoede verzorging door de vrijwilligers gingen we weer op pad, nu officieel als laatsten in koers. Het ging meteen weer steil omhoog het bos in en we raakten even het spoor bijster. Door wat bushwacking kwamen we weer op de route die de GPS aangaf. Na een mooie afdaling bleken we echter weer bij de plek te staan waar een uur eerder VP2 stond. We hadden de route wel gevonden, maar waren domweg de verkeerde kant op gelopen! Wat nu?
Nog een keer de route lopen zou minstens een uur, misschien wel anderhalf uur vertraging opleveren. En we zouden al laat binnen zijn en dus urenlang in het donker in de regen moeten lopen. We besloten daarom een alternatieve route te kiezen en daarmee het tijdverlies te beperken. Een route werd bedacht en vol goede moed vervolgden we onze tocht. Na een tijd lopen bleek de route die we bedacht hadden echter dwars over een bergrug heen te voeren, waar de oorspronkelijke route daar meer omheen draaide.
af en toe best lastig lopen
Qua hoogtemeters kwamen we zeker niet tekort, we moesten af en toe even een heuvelruggetje dwars oversteken om de richting te houden en niet te veel uit koers te raken. De bestaande paden liepen allemaal de verkeerde kant op. Sporen van bosbouwvoertuigen die recht omhoog voerden bleken prima als pad te kunnen fungeren, afgezien van de vele takken, boomstronken en wortels die er dan lagen. Beter dan door de braamstruiken….
uitzicht net iets meer dan nul
Met een telefoontje naar organisator Bert lieten we weten dat we VP 3 oversloegen en dat de vrijwilligers daar niet op ons hoefden te wachten in de regen die inmiddels niet meer ophield. Het werd een bijzonder avontuurlijke tocht en we vermaakten ons eigenlijk prima, maar we moesten nog regelmatig onze route aanpassen om weer een beetje in de richting te komen van de officiële route.
De benen begonnen wel behoorlijk stijf te worden van alle geklauter en ik voelde een paar blaren opkomen door de hele dag met natte voeten te lopen. In het dorpje Glashütten stopten we nog één keer bij een bankje. Even wat eten, nieuwe batterijen in de GPS en om de koplampjes op te zetten. Het werd inmiddels donker en het weer verslechterde. We waren niet erg rouwig om het feit dat we de route iets afgekort hadden. Anders hadden we nog een paar uur door de natte sneeuw kunnen lopen die nu begon te vallen.
donker en nat op de laatste klim
De laatste klim was de beroemde Groβer Feldberg, het hoogste punt in de regio. Een vervelend steile klim van ruim anderhalve kilometer door de natte slush, met natte sneeuw die in je gezicht vloog en ook nog eens mist die het licht van je lichtbundel verspreidde tot een lichtvlek voor je gezicht. Een echte uitdaging dus. En eenmaal bovenaan was het niet lekker met een eindsprint naar de finish… nee, met je zere bovenbenen mocht je ook nog eens via de glibberige skihelling naar beneden. En dan, eindelijk na 10 uur en bijna 60 km lopen, met daarin bijna 2000 meter klimmen waren we binnen. De klus zat er op! We hadden weliswaar een soort van medium loop gedaan door precies tussen de 50 en de 70 km uit te komen, maar we waren er blij mee.
Een hartelijk ontvangst door Bert en Jessyca was ons deel en een heerlijk warme douche zorgde er voor dat we ons weer mens voelden. Her en der druppelden nog deelnemers binnen die wel de 70 gelopen hadden, sommigen hadden zelfs 80 km gehaald door ook fout te lopen. Ook de 50 km lopers die binnenkwamen hadden diverse afstanden op hun horloge staan. De omstandigheden waren blijkbaar redelijk gunstig om aan het dwalen te komen. Maar niemand die zich er over beklaagde, sterker nog, het leek meer iets om trots op te zijn.
Op de top even weer een reepje pakken
Je wist immers voor de start waar je aan begon. Verkeerd lopen is eigen schuld, een oplossing zoeken is je eigen verantwoording. Soms betekent dat meer kilometers en soms minder. Toch maakte de organisatie zich wel zorgen toen wij terugkwamen van de pizzeria en er alleen nog twee Holländer onderweg waren. Gelukkig waren het ervaren rotten die uiteindelijk ook zonder kleerscheuren bij de finish kwamen.
Na het ontbijt de volgende ochtend reden we door de stromende regen weer naar de Achterhoek. Het was nog slechter weer dan de dag er voor. Toch nog enigszins geluk gehad met het weer dus. Stijf en stram, maar vol mooie herinneringen en sterke verhalen keerden we huiswaarts. Op naar het volgende evenement.
de route
André
Filmpje van de route op Relive De route die wij gevolgd hebben op Strava
(door Eric Hoogerbrug) Bij deze een verslag van de Klein Zwitserlandtrail-experience. Als ‘s morgens om 4:30 uur de wekker gaat om voor een trail van 21,5km naar Luxemburg af te reizen, vraag je je af of anderen dan toch gelijk hebben dat je “het good wies kapot hebt”. Maar goed, niet piepen en d’ran! Om effe voor 5:30 uur staan Linda & Martijn voor de deur om op pad te gaan. Ondanks het feit dat Martijn door een enigszins stevige omhelzing van een stukje buitengebied van Aalten niet mee kan lopen, gaat hij toch mee als chauffeur. En gaat hij daar een stuk aan de wandel.
Na 3,5 uur rijden komen we (uiteraard als eersten) aan op het startpunt bij camping “officiel” in Echternach. Alwaar langzamerhand iedereen binnen druppelde en Dorethea (volgens de ingewijden zoals wel vaker) nèt iets later onder licht commentaar haar entree maakte. Dit uiteraard tot vermaak van iedereen. Na een soort van briefing ging de hele groep inclusief 6 cani-trailers (wat een onwijs mooie, en vooral enthousiaste dieren waren dat) op pad voor wat een supergave trail zou worden. Na een meter of 300 was het voor mij de lange reistijd en het vroeg opstaan al ruimschoots waard! Ik kan jullie verzekeren dat de foto’s het nog niet voor 50% laten zien hoe indrukwekkend was in het echie!
De ene mooie rotspartij volgde de andere op, en de vergezichten, ondanks dat het bewolkt en heiig was, logen er ook niet om. Dorethea had iedereen gewoon vrij gelaten in of mensen sneller of langzamer wilden lopen en of mensen ook door de kloven en grotten onderweg wilden gaan.Dit resulteerde in een groep die alleen maar opsplitste omdat de honden nietoveral door of over konden en de cani-trailers een alternatieve route liepen. De andere groep bleef telkens weer op elkaar wachten en bleef dus mooi bij elkaar. Geweldig om tussen steeds nauwer wordende kloofjes door te kruipen, met één kloof die zelfs maar 30 cm breed was. Dan heb je het voordeel dat je niet stevig gebouwd bent, en er gewoon tussendoor past. Ook een gangetje dat behoorlijk kruip door -sluipdoor was kon niet worden overgeslagen door mij en een medetrailer (zijn naam ben ik ff vergeten. Sorry, niks nieuws voor mij). De grot was geen probleem, maarde klim terug naar boven over gladde keien en bladeren was de echte uitdaging.Toen ik boven kwam en achter mij iets naar beneden hoorde stuiteren was hetgoed schrikken. Gelukkig was het niet de andere klimmer, maar een kei die hij vastpakte en losschoot.
Gezamenlijk kon de groep dus gelukkig weer verder via allerlei mooie single-tracks. Bleef wel oppassen met al dat blad op keitjes en boomwortels. Een loopster verzwikte haar enkel, maar kon gelukkig (met wat moeite) wel tot het eind mee. Sommige passages konden alleen via trappen worden genomen. Maar dan ook in iedere vorm. Steen, klei, hout, staal en ook in iedere (on)mogelijke combi van deze materialen. Met name het “rovershol” was geweldig met z’n stalen ladders en “echte mensenbotten”. Na 14 km was het tijd voor lunch in restaurant de Trail-inn (waar anders), alwaar de cani-trailers op ons wachtten.Na een paar koppen slappe koffie (het koffie apparaat had kuren, waar deeigenaar zich uitgebreid voor excuseerde) ging het weer verder. Onder het genot van de zang van een van de dames (nooit geweten dat de tekst van band aid was: let them know it’s crisis time again) ging het even vol gas over asfalt de bult af, en daarna weer het bos in.
Hier volgden nog meer single tracks en heul veul, maar dan ook écht heul errug veul trappetjes elkaar op. Zelfs toen Dorethea een deel van de route bestempelde als beter niet ivm de veiligheid werd er unaniem besloten om rivierbedding die verwoest was door een vloedstroom in juni toch te proberen en als iemand het niet zag zitten gezamenlijk terug te keren. Dit werd naar mijn (on)bescheiden mening één van de mooiste delen van de route! Daarna nog even een lange trap naar boven voor het uitzicht op de camping waar we vertrokken en via een alternatief paadje weer terug naar de auto’s. Helaas waren de honden niet welkom in het nabij gelegen Youth hostel en werd er voor het eten gekozen voor terugkeer naar de Trail-inn. Daar werd er gezamenlijk nog even de dag door genomen en was iedereen meer dan dik tevreden! Complimenten voor de organisatie van Dorethea Bil dus!!
(door Rik Delsing) Langzamerhand werd het tijd om langzaam mijn afstanden iets uit te bouwen voor de komende trailruns. De eerste die op het programma stond was de Lochemtrail. Binnen de zaterdagmorgengroep, waarmee we altijd in Lochem trainen, waren er wel meer wie hier zin in hadden en al snel hadden we een mooi groepje bij elkaar voor de 21km. Enkelen twijfelden nog en probeerden enkele zaterdagen van te voren al om de normale kilometers te verlengen met zo’n 5 km, om dan uit te komen op ruim 17 km.
Nu dat lukte, voor een aantal stond het licht op groen totdat we een appje van Annemarie kregen, met het bericht dat ze een breukje in haar voet had opgelopen op weg naar een training. Ap Scheers nam haar plaats in op voorwaarde dat hij een rokje aan zou doen. Maar met Vincent, John, Frank, Jan, Peter, Maria en ikzelf hadden we een mooie groep voor de 21 km. De dag ervoor ging ik nog snel even winkelen bij Sport-balance in Breedenbroek voor een lange tight, een shirtje en een paar sokken. Aan de outfit kon het dus niet liggen.
Bij het ophalen van het startnummer kwamen we nog meer bekenden tegen. Zo deden Rene, Mark, Monique en Raymond ook mee, maar dan aan de 11 km, en Henrie deed zelfs de 31 km. Achteraf had ik nog een aantal bekenden gemist, volgens de berichtjes op Facebook. Het was dus weer een gezellig samenzijn. Maar veel tijd was er niet, we moesten op weg naar de start bij de Kale Berg. Nog snel nam onze fotograaf van vandaag, Carla, even een groepsfoto en toen gingen we op weg.
Stilzwijgend hadden we afgesproken om met de groep bij elkaar te blijven tot aan de drankpost, maar dat werkte niet. Peter was al snel in geen velden of wegen meer te zien en Inge en Vincent hadden ook een net te hoog tempo voor mij. Het is belangrijk om rustig te beginnen, omdat het venijn van deze 21 km in de staart zit. De eerste kilometers liepen we op voor ons bekend terrein, maar het was verraderlijk met al die bladeren op de boomwortels en dan ook nog vaak een verblindend zonnetje. Maar we hadden niets te klagen, het was perfect loopweer, droog een beetje fris en een lekker zonnetje.
Na het bos te hebben verlaten gingen we naar de overkant naar de toren en de ons bekende trap. Het liep tot nu toe wel lekker, maar ik kon geen tempo maken. De benen waren nog te zwaar van een training op vrijdagavond in de sportschool, achteraf dus geen goede combi. De laatste weken had ik een aantal weken weer op asfalt meegetraind, maar daar had ik toch last van met mijn achillespees. Ondanks dat ik goed had gerekt en warm had gelopen voelde ik deze wel, maar het was nog niet pijnlijk. Ik liet de rest van de groep lopen en ging mijn eigen tempo lopen samen met Ap. Ook hij had al lang deze afstand niet gelopen en had het ook zwaar. Bij het bungalowpark ging Ap zelfs onderuit, maar stond gelukkig meteen weer op.
Samen gingen we zo op weg naar de drankpost op zo’n 13 km. Er zaten lange rechte zandwegen in het parcours die keihard waren en dan ook nog stukken asfalt, dit liep niet fijn met trailschoenen aan. Ik was bang dat mijn achillespees zou gaan opspelen, maar dat viel mee. Bij de drankpost snel een stukje banaan en wat sportdrank genomen en toen weer verder. De stukken in het bos liepen lekker, al was het wel zwaarder aan het worden.
Na door een stal met koeien te hebben gelopenmoesten we door een droge sloot en toen weer zo’n lange rechte zandweg. Ik hoorde achteraf van andere deelnemers dat zij die stukken fijn vonden om bij te komen, maar voor mij waren ze saai en te hard. Langzaam kwamen we weer op bekend terrein en de kilometers gingen snel voorbij. Op zo’n 16 km nam ik nog even een gelletje om zo de laatste kilometers een beetje extra brandstof tehebben. We namen nog een slokje water en maakten ons op voor de finale. Bij de oversteek van de Barchemseweg, moesten we even stoppen voor enkele auto’s, en toen merkte ik dat ik er doorheen zat, ook Ap had het helemaal gehad, maar we moesten nog een pittig stuk.
Aan de overkant wachtte ons een pittig klimmetje en dan het pad naar de toren. Er was die dag ook een wandeltocht en de deelnemers keken ons vol bewondering aan en moedigden ons ook hartverwarmend aan. Ik was blij om boven bij de toren te zijn en toen kon afdalen. Dat ging wel weer lekker, in tegenstelling tot Ap, want afdalen vindt hij maar niets, zeker niet als je niet goed kunt zien waar je loopt. Eenmaal beneden wachten we op elkaar om samen de oversteek te maken naar de Barchemse kant.
We kwamen steeds dichterin de buurt van de finish en konden de speaker al horen, maar we wisten dat we nog een extra lusje moesten maken. Op karakter liepen we de laatste kilometer en daalden als laatste af in de kuil achter de Kale berg en kwamen hand in hand over de finish. We waren beide kapot en moesten eerst even wat drinken om op adem te komen. De rest van de groep stond ons op te wachten en was al weer fris en fruitig.
Met een bekertje cola in de hand liepen we naar de camping om ons om te kleden, want het was toch fris. Met moeite kleden we ons om, we waren stijf en kapot, en namen een lekker bakje erwtensoep in de kantine. Nog evennapraten, maar daarna gingen we toch snel op weg naar huis om te douchen. We hadden met de groep om16:00 uur alweer afgesproken bij het Brouwersnös in Groenlo om te borrelen en wat te eten. De speciaalbiertjes kwamen wel aan, maar smaakten ook heerlijk en het eten was perfect. Al met al een perfecte afsluiting van een mooie maar zware zondag. Er is nog ruimte voor verbetering zullen we maar zeggen.
Waarom sta ik hier nu eigenlijk? Herhaaldelijk moet ik mezelf vertellen dat ik dit zelf wil, dat ik hier vrijwillig sta en dat niemand mij dit dus opgedrongen heeft. Hier, is een ijskoude plek in het Zuidelijkste puntje van Eastbourne, dat ook al in het Zuid (Oostelijkste) puntje van het Verenigd Koninkrijk ligt. Goed, voor dat ijskoude weer heb ik niet gekozen, twee weken geleden zat ik nog met ontbloot bovenlijf en korte broek achter in de tuin! Zie me nu staan, lange broek, T-shirt met lange mouwen onder mijn AVA wedstrijdhemdje en handschoenen! Handschoenen! Nog een wonder dat ik eraan gedacht heb om ze in mijn koffer te stoppen! Maar goed ook, want nog heb ik het niet echt warm. Samen met de kou gieren de zenuwen door mijn lijf, waarom sta ik hier eigenlijk, wat doe ik hier?
724
Ruim acht maanden geleden ben ik voor de tweede keer aan mijn hart geopereerd om mijn hartritmestoornissen tegen te gaan. Gelukkig is dat dit keer gelukt en in dat geluk en enthousiasme heb ik mij opgegeven voor de Beachy Head Marathon, een van de grootste off road marathons van de UK. Dit omdat ik hier 4,5 jaar geleden op vakantie ben geweest om de wereld beroemde krijtrotsen formatie “Seven Sisters” te bewandelen en bewonderen. Dit in combinatie met het bezoeken van het al even beroemde grastennistoernooi van Eastbourne, met deelname van de wereldtoppers als Wozniacki, Jankovic en Vesnina. Weer thuis gekomen kwam ik op het onzalige plan om op het internet te zoeken of er over de Seven Sisters geen hardloopwedstrijd gehouden werd. Ik had er een dag wandeling van bijna 40km overheen gelopen en heb daar erg van genoten, prachtige uitzichten over zee, de vuurtoren in de diepte, Engelse landweggetjes en uiteraard de overweldigende krijtrotsen met hun onpeilbare diepten. Hoe mooi zou het niet zijn om hier overheen hard te lopen?
Hoe mooi? Hoe mooi? Hoe zwaar zul je bedoelen, de Seven Sisters zijn al kilometers lang heuvel op – heuvel af, daarvoor zitten er ook al drie nog veel hogere beklimmingen in en hoelang is een marathon ook al weer? Juist ja, 42,195 meter! Maar was mijn hartritmestoornis niet juist verholpen en zijn heuvels/bergen niet juist mijn ultieme geluk van hardlopen? Dat is beiden waar en tevens juist, maar mijn lichaam is na mijn operatie in een soort shock terechtgekomen. Klaar met al de zorgen om een verhoogde hartslag, blokkeerden nek, rug en bilspieren volledig. Ik kan je verzekeren dat dat niet ontsnappen loopt. Maar ja, ik heb wedstrijd, hotel en vliegticket al geboekt, dus gelopen gaat er worden! Vol optimisme een (wedstrijd) schema gemaakt, afspraak met Corine van fysio de Hofstraat gemaakt en er het beste maar van hopen. Met veel geduld en nog meer oefeningen ging het langzaam vooruit en steeg het vertrouwen op een goede afloop.
Samen met Niek worden de langere wedstrijden bezocht en dat ging eigenlijk verbazend gemakkelijk, tuurlijk koste het energie en werd ik ook moe. De volgende twee dagen was ik zo stijf als een plank, daarna herstelde ik weer en kon ik de training weer aan. Dat ging goed tot mijn laatste wedstrijd, de 28km lange Hoge Veluwe Trail. Of het kwam omdat Niek er niet bij was of omdat mij verteld was dat dit geen zware trail zou zijn (wat ik dus wel vond) of dat ik mijn lichaam het afgelopen jaar al genoeg gepijnigd heb, het laatste half uur verstijfde ik helemaal en dat werd de week erop alleen maar erger, In paniek de laatste 1,5 week voor Eastbourne drie keer bij Corine langs geweest en twee trainingen overgeslagen, had al moeite om een uur achter elkaar te rennen…… Waarom sta ik hier eigenlijk? Om te laten zien dat de opofferingen van het laatste half jaar niet voor niets zijn geweest, dat mijn hart een dergelijke inspanning weer aan kan, dat de laatste twee weken luisteren naar je lichaam en niet blind een schema volgen helpt, maar vooral omdat ik er zin in heb!
Daar klinkt het startschot en met ruim 2200 atleten zetten we ons in beweging! Al na 200 meter doemt de eerste heuvel op en stokt het tempo, de Engelsen kennen geen flessenhals start en het is dus dringen voor de smalle ingang van het duingebied. Gelukkig ontdek ik achter het talrijke publiek een paadje waar ik alle ruimte heb, geschrokken gaan de mensen achteruit en algauw heb ik een horde lopers achter me aan. Ongemerkt overwin ik zo de eerste 50 hoogte meters en ik voel mijn rug niet verstijven. Dit geeft vertrouwen en vol goede moed ren ik door. Het is nog steeds druk op het parcours en smal, maar kan redelijk mijn eigen tempo lopen. We rennen over graspaden op de top van de duinen, hoewel top, bijna top, we lopen een beetje schuin, wat we vandaag heel veel blijven doen met als gevolg een bloedblaar aan de binnenkant van mijn rechtervoet. Gelukkig zie ik dit pas onder de douche in mijn hotel. Om mij heen kijkend en vol verwondering ren ik verder, rechts Eastbourne, links de zee, langs weilanden, doorsneden door de typische Engelse muurtjes, over paden met hinderijke steentjes, vooral tijden het afdalen en overal aanmoedigingen.
Heuvelop haal ik veel mensen in, de helft gaat me in de afdaling weer voorbij. Maar waar ik het idee heb ontspannen te lopen kijken velen toch al vermoeid uit de ogen. Bij de verzorgingsposten is van alles te krijgen, verschillende soorten koek en drank, en ook snoepjes, maar om nu een hele mars te nemen? De passages door de dorpjes zijn een welkome afwisseling op het verder natuurlijke maar oh zo mooie landschap. Door de lange beklimmingen kom ik wel meer voorin het veld te liggen, maar geen idee hoeveelste ik ben of hoelang ik er over ga doen, maar doet dat er toe? Als de verzorgingsposten op de juiste plek staan, zit ik rond de vier uur schat ik zo in.
Wat me wel opvalt, is dat hoe meer ik voorin kom te lopen, hoe schaarser de lopers gekleed zijn. Waar in aan het begin met mijn handschoenen niet opviel, lopen ze hier in korte broek en soms zelfs hemdje. Ik heb het niet koud meer, maar ook niet echt warm, gewoon lekker. Nog steeds nergens last van hebbende, nader ik het halve marathon punt, hier staat in the middle of nowhere zelfs een klok met tijdsregistratie matten, over service gesproken! In iets minder dan 2 uur dender ik ontspannen over deze mat, nog steeds voornamelijk over gras en in de zon lopend kan ik dus onder de zo gehoopte 4 uur komen. De meeste hoogte meters zijn achter de rug maar de gevreesde traptreden, 300 stuks (!) en de Seven Sisters moeten nog komen en begint de marathon niet pas bij 35km? Stonden in de eerste helft de meeste hekjes netjes open, in de tweede helft word er van je verwacht dit zelf te doen.
De afdalingen bestaan nu niet meer uit paden met steentjes maar uit gras met konijnenholletjes. Nog steeds uitkijken dus. Na het langste stuk asfalt, wel omhoog, was ik ze bijna vergeten, de traptreden! Deze lagen gelukkig gelijkmatig, in een vlot ritme lagen de eerste 50 treden onder me. Twee kilometer verder begon het, vergeet die 50 eerste treden, die tellen niet mee, dat was kinderspel. In een verder mooi bos waren op een bergweg willekeurig 300 treden neergesmeten, hier heb je je trap en nog stijl ook! Diep ademhalen, verstand op nul en klimmen maar. Waar velen moesten wandelen kan ik de gang er (nog een beetje) inhouden. Met ontplofte bovenbenen zet ik de welverdiende afdaling in. Een afdeling verder moeten we over een muurtje klimmen, gelukkig staat er een aardige vrijwilligster de weg te wijzen, want halverwege dat muurtje moeten we linksaf slaan en door….
Bij het oversteken van een verharde weg weet ik ineens weer waar ik ben, hier heb ik rechts tijdens mijn lange wandeling vier jaar geleden heerlijk gegeten. Nu helaas geen tijd voor, want hier zijn ze, de Seven Sisters, zeven keer naar boven en ook weer naar beneden, na ruim 30km een enorme aanslag op mijn bovenbenen. Omdat de zon toch nog aan kracht wint en het bijna windstil is wordt het nog warm ook en daar loop ik dan met mijn handschoenen. Door dit alles en ook nog een enigszins hongerig gevoel, moet ik tot twee keer toe wandelen, maar waar ik denk dat ik het moeilijk heb, ga ik er nog steeds velen voorbij. Velen, op één na dan. Onderaan een van de vele Sisters staat een little sister met een snoepbakje. De inhoud biedt ze aan de atleten aan. De loopster voor me wil er eentje pakken, maar grijpt mis, een luide vloek is het gevolg. Onze little sister laat het er niet bij zitten en zet de achtervolging in, als een hinde rent ze me voorbij tot aan de atlete voor me, die zo alsnog uit het bakje kan snoepen. Vol verbazing roept ze “Oh what are you quick!” en dat was ze ook!
Helaas heeft ze hierdoor geen tijd om mij iets aan te bieden. Daarom neem ik op het laatste verzorgingspunt uitgebreid de tijd om te eten en drinken, zelfs een stuk mars. Hierdoor aangesterkt kan ik ook het laatste stuk redelijk doorlopen, de zon op het water zien schijnen, de oude en nieuwe vuurtoren zien en van verre het bezoekerscentrum van Beachy Head zien. Daar beneden ligt de zo lang verwachtte finish. Maar eerste moeten we de laatste top, vlak voor Eastbourne nog bereiken. Plots moet ik denken aan bijna een jaar geleden toen ik de laatste Terhill in mijn 750ste wedstrijd in België bijna niet opkwam en als diezelfde Terhill tegen mijn operatie opzag. Zowel operatie als deze laatste heuvel gaan goed. Mijn bovenbenen en bilspieren exploderen nog een keer waardoor de laatste afdaling erg verkrampt gaat, maar 200 meter verder gaan de beide armen de lucht in en wordt de welverdiende medaille om mijn nek gehangen. Net niet onder de 4 uur, maar met 4:04:40 ben ik zeer tevreden gezien de voorbereiding en vooral het zware parcours. In de tweede helft opgeschoven van plek 217 naar plaats 187, not bad for a flatlander.
Nu weten jullie waarom ik daar bij het vriespunt in Zuidoost Engeland aan de start stond. Als jullie mij een keer tegenkomen, vertel het mij dan ook, want aan de start wist ik het echt niet meer en nu ik gefinisht ben, kan ik het haast niet geloven, heb ik het echt gehaald? Nog een vraag, waarom denken die Engelsen dat ik er als een soort doorbakken stuk vlees uitzie als ik langs kom rennen, iedereen schreeuwde en klapte “well done” naar me. Raar volk die Engelsen maar deze wedstrijd was super georganiseerd en het publiek was “amazing”!
De beer is los! Na een door een voetblessure ingekorte 100 km run van de La Chouffetrail in juli besloot ik een tijdje rustig aan te doen om in het najaar weer eens richting de 100 km te gaan. Oorspronkelijk stonden de Infinityloops op het programma maar door een minimale vooraanmelding en een concept van 7 herstarts zag ik dat toch niet zitten en besloot ik dat het toch maar een ééndaagse moest worden. Periode oktober beviel vorig jaar met de Bergischer Ultra ook prima dus na even zoeken kwam ik uit op de Bear Trail. Een ruim opgezet evenement met diverse afstanden, 16-25-39-58-83 km en voor de Die-Hards 100 km, oftewel de Grizzly-100. De start is zaterdag 27 oktober om 6.00 uur ’s ochtends en de maximale looptijd bedraagt 18 uur, oftewel 0.00 uur zondagmorgen.
Start en finish zijn in St Gravenvoeren in de Belgische
Voerstreek ietsje ten zuidwesten van Maastricht. Het parkoers liep eerst
‘bovenlangs’ in oostelijke richting naar het Drielandenpunt in Vaals alwaar er
een omloop van 18 km over Duits grondgebied gemaakt moest worden en daarna weer
westwaarts richting de finish.
Vrijdag 26 oktober:
Na een langdradige reis met veel oponthoud en file parkeer ik
omstreeks 18.30 uur op de parking bij de voetbalclub SK Moelingen en installeer
direct alles voor de nacht. De organisatie is al druk bezig met opbouwen en ik
heb geluk nu al mijn startnummer etc. op te kunnen halen, scheelt morgen vroeg
weer wachten. Inmiddels is het gaan regenen en voelt het guur aan. In een nabij
gelegen Vlaamse pub hebben zich al meer lopers getroffen en eet ik even een
lekker Limburgse pasta en wat plaatselijke biertjes waarna ik rond 10.00 uur
onder de wol kruip, het is immers om 4.30 uur weer dag.
Zaterdag 27 oktober:
De wekker loopt af en echt overdreven warm heb ik het niet.
Even de neus buiten de deur en ik weet direct dat het jasje aan kan met de
start. M’n drop-bag had ik al klaar gemaakt dus die kon ik om 5.45 uur snel
afgeven en daarop is het nog maar kort tot de start om 6.00 uur.
124 lopers stonden er op de startlijst. In het donker is het
slecht te zien hoeveel het er echt zijn want ook de 83 km start gelijk met ons.
Vanaf het begin loop ik heel relaxed met de rem er op in het donker en blijf
mijzelf in prenten vooral rustig te blijven want om mij heen vliegt iedereen
naar voren. Ik weet uit de vele beginnersfouten die ik al heb gemaakt dat ik
hier nu niet aan mee moet gaan doen.
In het donker gaat het gestaag op en af en we komen door
enkele kleine plaatsjes als Sint-Martens-Voeren, De Plank, Teuven waarbij de
laatste na ruim 25 km de eerste verzorgingspost is ingericht. Ik klok ongeveer
3.20 uur, en dat is ongeveer wat ik verwacht had.
Verder gaat het richting Drielandenpunt en het parkoers
wordt behoorlijk heuvelachtig. Lijkt veel op de Koning van Spanje en de
X-Trails Vaals. Niet gek natuurlijk, want dat is in dezelfde streek. Het gebied
is veel natuurlijker en bosrijker geworden. Prachtig. De zon komt er langzaam
flauwtjes door maar echt warm wordt het niet. Ten noorden van Gemmenich staat
de tweede (en derde) verzorgingspost. Heerlijk in een grote partytent met
allerlei lekkers; soep, koffie, Chouffe, pasta en een hete lucht kanon. Ook
mijn drop-bag ligt hier en ik besluit even een droog shirtje en dun jasje aan
te trekken en het eerste, nat bezweette setje uit te doen. Dat ging allemaal
nog best soepel en ik begin aan het Drielandenpunt-lusje van 18 km. Ken het
hier een beetje en weet dat er redelijk wat hoogtemeters aan komen dus doe
rustig aan. Toch nog even een giga-dip waar ik na een half-uurtje en wat
Beef-Jerky doorheen ben. Het 50 km punt passeer ik na 7.12 uur. Op de helft dus
en op de terugweg.
Bij de tweede keer Gemmenich neem ik wat meer pauze; kleed
mij om naar lange tight en thermoshirt. Ook weer koffie en soep en verder gaat
het weer. Mijn loopmaatjes uit de eerste helft zijn al iets eerder vertrokken
maar ik besluit toch mijn eigen tempo te volgen.
Na een km of 68 loop ik zo’n 100 meter achter een andere loper
en blijf hem braaf volgen. Totdat hij bij een parkeerplaats komt en in z’n auto
stapt. Het was gewoon een loper die lekker op zaterdagmiddag in het bos liep.
Of het een dip was of een black-out weet ik niet maar plotseling was ik de
blauwe markeringen kwijt. Pak gauw mijn GPS en zie al gauw dat ik mooi op de
paarse lijn loop, gelukkig. Een kwartiertje verder bij Cottessen komt mij de
omgeving wel heel erg bekend voor, hier heb ik vanmorgen ook nog gelopen??!!
Zoom uit op mijn GPS en zie het al, heb de verkeerde richting van de paarse
lijn gevolgd en zodoende een stuk van de ochtendroute tegengesteld gelopen,
sukkel! Gelukkig kun je met zo’n GPS ook weer redelijk gemakkelijk de juiste
route terug vinden en probeer redelijk op gevoel weer op de juiste afstand in
te voegen. Na een uurtje is dit ook gelukt en kan ik de oorspronkelijke route
weer volgen.
Richting laatste verzorgingspost in Veurs loop ik via een boerenerf
waar de koeien op springen staan na blijkt. Direct achter mij doet de boer in
overleg met de organisatie het pad dicht en mogen Bertha 11 t/m 57 eerst
richting melkrobot voordat de lopers weer verder mogen. De ‘verloren’ tijd
wordt door de organisatie hersteld naar blijkt.
Bij de laatste verzorging begint het behoorlijk donker te
worden en is het nog maar een graad of 4. Ik besluit mijn regenjas er bij
overheen te doen en steek mijn hoofdlamp aan. Het gevoel is nog goed. Nog ruim
15 km te gaan en ik weet eigenlijk al dat ik het, normaal gesproken, ga halen. De meeste hoogtemeters hebben we
wel gehad. Heuvelop gaat het stevig doorstappend in het donker en de afdalingen
gaan voorzichtig dribbelend want er liggen erg veel keien onder het herfstblad.
Wil ook nog niet vlak voor het eind uitvallen. Loop in op twee Belgen en de
laatste 5 km lopen we samen. Nu blijkt de laatste 5 km ook nog eens 500 meter
langer te zijn en prachtig is het om te zien hoe een ultraloper zich daar druk
om kan maken.
Uiteindelijk komen we gedrieën binnen in 14 uur en 53
minuten waarbij ik de tweede 50,5 (😊)km in 7.41 uur heb afgelegd, oftewel een
verval van 29 minuten. Dik tevreden duik ik met een “Bere”-grote medaille onder
de warme douche.
Vanmorgen (28-10) vertrokken naar Berg en Dal voor weer een zeer geslaagd rondje rijk van Nijmegen! Tweede Devil’s trail deze maand en het weer was geweldig. Zeker gezien de voorspellingen van eerder deze week waarin zelfs sneeuw genoemd werd. Het vertrekpunt was vanaf camping “de groote Flierenberg” en de sfeer was zoals altijd weer heerlijk gemoedelijk.
5 Minuten voor de start word iedereen naar de start gehaald voor de briefing die hoofdzakelijk gaat over dat je moet genieten en je rotzooi mee moet nemen uit het bos. 😁 Dan op de tonen van Van Halen’s running with the devil (what else) word het peleton losgelaten richting het bos. Wat een geweldig parcours weer met veel heuvels, vals plat, bos met lange stukken single-track en alles perfect uitgepijlt en met linten uitgezet.
Het eerste deel liepen we regelmatig tussen de vele mountain-bikers die daar ook een toerrit hadden. Niet heel handig, maar voor zo ver ik heb gehoord gaf dit geen gezeur. Zo hoort het ook, als iedereen een beetje rekening met elkaar houd…. Deze trail was zwaarder dan die in Doorn, dus het tempo deze keer bewust wat lager gehouden. Dat dit niet mijn sterkste punt is, is intussen wel bekend denk ik.
Bij de verzorgingsposten die ruim voldoende aanwezig waren rustig wat drinken en eten helpt aardig om even te herstellen. Maar dan kom er achter dat je even was vergeten dat het venijn hem hier echt in de (duivel)staart zit. 3km voor de finish nog twee nare bulten, dat levert genoeg spierspanning op in de kuiten en hamstrings dat je (weer) 1km voor de finish tijdens het maken van een foto nog ff lekker kramp krijgt. Nadat me dat was overkomen bij de Ketelwaldtrail op rechts overkwam, was het in de linker hamstring deze keer.
Gelukkig met wat rekken en toch nog maar een gelletje en wat extra drinken de laatste 800 meter hardlopend af kunnen leggen en dus in ieder geval glorieus over de finish kunnen gaan waar mijn top-supporter Anja enigszins verkleumd op me stond te wachten. Sorry schat.😘 Volgend jaar maar eens kijken of ik er 3 kan lopen en de titel “King of the trails” kan behalen.
Willem Mutze is een fenomeen binnen de Nederlandse ultrawereld met ontelbare (ultra)marathons op zijn palmares. Ik wilde al tijden een keer aan één van zijn kleinschalige loopevenementen meedoen, maar het was er nog steeds niet van gekomen. Dit jaar pastte de Berg en Dal editie eigenlijk perfect in de opbouw na mijn rugblessure. Maar dan wel de ‘bambini-afstand’ van een marathon in plaats van de 60 km die eigenlijk het hoofdonderdeel was. Er werd een zomerse dag voorspeld, maar met 4 verzorgingsposten onderweg zouden we niets tekort komen.
Deze keer zou ik alleen lopen, want Henrie wilde de 60 doen in de aanloop naar de 100 km lange Grizzly trail over twee weken. Maar voor de start hadden we nog tijd genoeg om even te kletsen en kwamen we meerdere bekenden tegen uit de ultra en trailwereld. Heerlijk ontspannen sfeer, iedereen had er zin in. Wat is er immers mooier dan bij een stralende zon door een mooi herfstbos te rennen.
Meteen na de start ging het bij mij al een beetje mis. Ik zat nog wat te prutsen met mijn Garmin en had iets te laat in de gaten dat mijn voorgangers een steen ontweken. Hoewel ik de grootste schade nog een beetje wist te vermijden door nog iets van een rolletje te doen had ik toch twee geschaafde knietjes. Maar aangezien het bewegende gedeelte van mijn knie nog OK voelde ging ik gewoon verder.
De eerste tien tot vijftien kilometer nam de organisatie de naam Berg en Dal wel heel serieus. Het ene klimmetje na het andere, al dan niet via een trappetje, kregen we om de oren. Even rustig aan beginnen zat er dus niet in. Ik liep al meteen vanaf de start samen met Petra Domhof, oud-clubgenoot dus genoeg stof om over te kletsen. Al keuvelend liepen we toch nog best vlot door, maar we hadden ook nog volop oog voor de mooie natuur. De eerste verzorgingspost hadden we dan ook al best snel bereikt. Een zorgzame dame gaf me eerst een lekker bekertje cola en poetste ook nog even mijn bebloede knieën een beetje schoon.
Na een kilometer of 15 kwam ik alleen te lopen na een sanitaire stop en een kleine vergissing waardoor ik een klein omweggetje maakte. Maar dat was op zich niet erg, want samenlopend dreigden we iets te snel te gaan. Ik genoot enorm van de paadjes door het bos en de doorkijkjes over de dalen. Bij de 20 km verzorgingspost zag ik Petra nog wel even maar tijdens een stuk vals plat moest ik meteen weer afhaken.
Ik belandde ineens in een enorme dip, fysiek liep het even helemaal niet. Ik verkrampte in mijn kuiten en hamstrings en ook mijn rug begon op te spelen. En dat is uitermate ongelukkig als je net weer een stuk of wat gemene klimmetjes en afdalingen krijgt. Even wandelen met grote pas om de rust terug te vinden en wat ontspanning in mijn rug te krijgen was de enige optie, maar in de eerste de beste afdaling die ik naar beneden dribbelde schoot de kramp in mijn kuiten.
Balen, maar geen reden tot paniek. Even goed eten en drinken en het lichaam de tijd geven om het op te nemen, oftewel nog meer rustig aan dus. De temperatuur was inmiddels aardig opgelopen, een graadje of 26, dus koud zou ik het niet krijgen. Ook haalde ik ondertussen regelmatig wandelaars in die ook de marathon deden. Die waren anderhalf uur eerder gestart. Kon ik af en toe toch even een praatje maken voor ik weer een dribbel in zette. En de uitzichten over alle herfstkleuren in het bos, die er door de zon nog eens extra uitsprongen, maakten het tot een hele mooie ervaring.
Ondanks de fysieke malheur viel ik gelukkig dus niet helemaal stil en zoetjes aan begon ik me weer beter te voelen. De laatste 10 kilometer begon het zelfs best wel weer redelijk te lopen. Uiteraard was dat een beetje te laat, maar liever te laat dan helemaal niet. Ik kwam in ieder geval heel tevreden over de streep, met in ieder geval de voldoening dat ik een megadip toch had weten te overwinnen.
Na de finish nog even heerlijk in de zon op het terras gezeten met een groot glas koude cola. Het leek wel zomer! En ook de douche was gewoon nog warm, meer kun je toch niet wensen? Even herstellen, beetje nieuw vel op mijn knie en dan weer op naar de volgende uitdaging. De lat lager leggen kan immers altijd nog…
Eindelijk was het zo ver! Het rijtje Devilstrail Doorn vol gemaakt. 2014 de 6,66 km 2015 en 2016 de 16,66 km 2017 de 26,66 km en dit jaar was het de beurt aan de 36,66 km. Direct na de start weer de traditionele mul zandbult opstampen en daarna direct het bos in voor de rest van het trailfeest. Gelijk aansluiting met een paar heren die een lekker tempo aanhielden en niet op het horloge kijken, dat leid alleen maar af. Maar na een kilometer of 7 toch maar eens naar het tempo gekeken, en 5:15 min/km is wel heul erg voortvarend als je nog 29 km moet…. Dus maar een beetje laten terugzakken. Na verloop van tijd toch de heren weer in het zicht, gaan zij nu langzamer offuuuuh. Nope, ik ging als vanouds weer redelijk ongeremd. Doseren, wat was dat ook al weer?
Na 18km tussen de schapen begonnen de benen al te verzuren, maar dan ook echt alles. Maar ik zat op een geschatte eindtijd van 3:35 uur. Dus maar iets rustiger verder, had gehoopt op een eindtijd van rond de 4 uur. Eigenlijk vanaf de halve marathon-afstand alleen maar bezig geweest met afremmen, voorkomen van kramp en steeds wisselende pijntjes tussen lies, kuiten, hamstring, bovenbenen en bilspieren. Nadeel van de lange afstand is wel dat je eigenlijk heel lang op jezelf loopt en je op niets of niemand kunt richten.
Gelukkig kom je genoeg leuke/ mooie/ dingen/ uitzichten tegen onderweg om van te genieten en op een gegeven moment komen de andere afstanden er bij en kun je je een beetje optrekken aan andere mensen. Dus het laatste stuk van 3 km zonder wandelen volbracht! Daar kom je dus bij diezelfde zandbult aan en mag je vol gas richting de finishlijn begeleid door enthousiaste cheerleaders. Volledig verrot (De foto hieronder is een redelijke samenvatting van hoe ik mij voelde) maar dik tevreden (dat laatste duurde even, eerlijk gezegd) Anja opgezocht die daar lekker in het zonnetje op me wachtte. Thanx dat je mijn opper-supporter was/ bent!
Het Montferland Trailweekend stond voor de deur! Na een stevige rugblessure die ik half juni opliep kon ik een tijd bijna helemaal niets doen en pas sinds enkele weken liepen de trainingen weer een beetje lekker. Met een 15 km nighttrail op vrijdagavond laat en 30 km op zaterdagochtend zou het voor mij dus een flinke klus worden. Maar wel een uitdaging waar ik naar uitkeek.
Het Montferland is één van mijn vaste trainingsgebieden als ik weer eens lekker hoogtemeters wil maken zonder steeds hetzelfde rondje te herhalen. Ik was dan ook benieuwd wat de organisatie van MudSweatTrails er van weer had weten te maken. Zaterdagavond reed ik met mijn maatjes Eric, Linda en Angelique naar Outdoorcentrum Markant in Braamt. Dat was dit weekend het epicentrum van de Montferlandtrail.
Aangezien wij deze keer maar een half uurtje hoefden te rijden konden we wat later weg. Het was dan ook al gezellig druk en het was ook flink donker. Overal sfeervolle lampjes en er hing een beetje een schoolkampsfeer met wat spanning vanwege het feit dat het voor velen weer de eerste nachtloop was van het seizoen. Voor sommigen zelfs überhaupt de eerste nighttrail.
Na de start liepen we de eerste kilometer over een breed zandpad richting de Montferlandse heuvels. Al snel vormde zich een langgerekt lint van lampjes. Een prachtig gezicht, zeker op het moment dat we de lange klimmen op gingen. Het veld viel echter al snel zo ver uiteen dat Eric en ik nog maar een paar lampjes voor en achter ons zagen. We zouden lekker samen blijven lopen, dat maakt het toch wat makkelijker.
Het was een echte nighttrail, zowel ontzettend donker in het bos als een echte trail. De reflecterende pijltjes en stukjes tape lichtten op in het licht van onze hoofdlampjes en op die manier vonden we de route over de singletracks door het donkere bos. We konden zelfs een redelijk vlot tempo aanhouden, hoewel we ook weer niet te snel wilden gaan. De volgende ochtend mochten we immers ook weer. Her en der in het bos stonden ook nog wat vrijwilligers om een verzorgingspost te bemannen en ook op kritische punten om zeker te weten dat iedereen goed ging. Perfect georganiseerd.
Route Nighttrail
Weer terug bij de finish trokken we snel wat droogs aan en namen we een lekker colaatje om de calorieën weer aan te vullen. Nadat ook Angelique en Linda binnen waren vertrokken we al snel om zoveel mogelijk nachtrust te pakken. Je kon eventueel ook een tentje opslaan en blijven overnachten, maar er gaat toch niets boven je eigen bed.
De volgende ochtend voelde ik me wel wat stram, maar verder nergens last van. Hetzelfde gold voor Eric, we gingen dus maar zien wat de dag ging brengen. Bij Markant was het een heel stuk drukker dan de avond er voor. Overal mensen die zich inschreven, een nummer ophaalden of rustig in het zonnetje zaten te kletsen. Geweldig ontspannen sfeertje, heerlijk.
Na de start liepen net als de avond ervoor eerst een kilometer over een breed zandpad. Het veld verspreidde zich weer en, eenmaal bij de eerste heuvel aangekomen, was er ruimte genoeg op de smalle paden om lekker in je eigen tempo oomhoog te kunnen. De Kale Jacob omhoog was meteen een mooie kennismaking met de Montferlandse heuvels voor velen. En na die taaie klim volgden er nog vele klimmen en afdalingen. Na afloop had ik 530 hoogtemeters op mijn sportwatch gemeten. Niet slecht voor een trail in Nederland.
Of het nu aan het tempo van de avond ervoor lag of aan de korte hersteltijd, maar Eric kreeg de motor niet echt aan het draaien. Gelukkig besloot hij toch maar niet de afkorting te kiezen en maar 15 km te doen. Door het tempo omlaag te gooien naar een rustig dribbeltje en de steilere en langere klimmen te powerhiken zouden we immers best aan de fiinish komen. Gewoon wat langer genieten van de natuur dus.
En genieten deden we zonder meer. Het nadeel van een nighttrail is dat je alleen dat ziet wat binnen je lichtbundel komt. Alles wat daarbuiten valt zie je niet, of alleen de schaduwen er van. Nu konden we de varens langs het paadje bewonderen in alle kleuren groen, geel en bruin. De herfst was al duidelijk ingezet door de droge zomer. Ook de bomen verkleurden al flink. Vooral de mooie uitzichten en doorkijkjes die je kunt tegenkomen op het Montferland maken het tot één van mijn mooiste trainingsgebieden.
Tussendoor maakten we af en toe kort een praatje met anderen die voorbij kwamen of die wij in haalden. Sommige mensen klimmen beter en andere dalen makkelijker, hierdoor doe je met sommige mensen vele malen een soort van haasje over. Ook de posten op de fiets die her en der in het bos waren opgesteld en de verzorgingsposten waren een welkome afwisseling om de zinnen even te verzetten op momenten dat het minder lekker liep.
En die momenten kwamen tegen het eind steeds vaker. Eric liep de hele weg al niet lekker, maar vanaf de laatste verzorgingspost was bij mij de puf ook aardig op. Het gebrek aan training en vooral aan hoogtemeters deed me langzaam maar zeker de das om. We kwamen er wel, maar het zag er niet mooi uit op de streep. Zo werd het Montferland trailweekend een stevige karaktertraining voor ons beiden.
Zielsgelukkig dat we er eindelijk waren bleven we nog even zitten op het finishterrein om nog wat te kletsen met clubmaatjes die vandaag op verschillende afstanden meegedaan hadden. Ook leuk om andere trailmaatjes weer eens te zien en wat bij te kletsen. In het lekkere nazomerzonnetje op het terras was het dan ook prima zitten.
Iedereen die ik sprak was het er roerend over eens: dit was toch wel een hele mooie trail. Perfect georganiseerd, mooie routes, top sfeer. Vooral niet teveel reclame voor maken dus, voor je het weet wordt het druk. Dan zou zo maar ten koste kunnen gaan van het gemoedelijke achterhoekse, wat juist zo kenmerkend is.
Bij deze een verslagje van de Wisenttrail op Zondag 02-09-2018. Ik ben niet zo’n schrijver, maar zal kijken of ik er iets van kan maken.
In April zat ik naar de marathon van Rotterdam te kijken en dacht misschien wel weer eens leuk om het ook nog een keer te proberen. In de zomer is het voor mij te warm voor hele lange stukken omdat ik veel te veel vocht verlies. Ik heb mij een keer gewogen voor en na een uurtje trainen en ik was 1,5 kg. lichter. Voor mij is een buitje regen het gunstigste tijdens de wedstrijd. Athene lijkt mij daarom wel weer eens een leuke uitdaging op 11 November. De start is om 09.00 uur en dan is het nog lekker fris. In de loop van de dag kan het wel weer 20 graden worden, maar dan zit het grootste gedeelte erop.
Om toch wat langere stukken te lopen had ik mij ingeschreven voor de Ermeloop trail 20 km. en de Wisenttrail. Ermelo is al ruim 2 weken geleden en daar kon ik mij net handhaven in een groep die 5’30’’ per km. ging lopen. Na afloop zag ik dat we 5’23’’ gelopen hadden en dat was mij eigenlijk iets te hard, ook al omdat het parcours niet heel makkelijk was. Maar goed, een goede training in ieder geval.
In de Wisenttrail had ik echt veel zin, omdat het gelopen zou worden in mijn oude trainingsgebied tussen Apeldoorn en Kootwijk. Wij liepen vroeger bij Av34 en Av Veluwe op zaterdagmorgen altijd vrij lange stukken richting Asselt, Kootwijk, Hoog Buurlo en Hoog Soeren. Hoewel je aan de oostkant van de Amersfoortseweg ook prachtig kunt lopen. Achter de echoput zeg maar.
Vorige week dondermorgen wilde ik nog een loopje van 15 km. maken en na ongeveer 5 km. moest ik voor een auto even de berm in en struikelde even later over een steen die ik over het hoofd had gezien. Ik had al wat last van de aanhechting van mijn hamstring aan het bil bot(zal wel een naam voor zijn, maar deze ken ik niet), vooral met het fietsen eigenlijk, met het lopen ging het wel, maar na die struikeling schoot er flinke pijnscheut door mijn bil en kon ik nauwelijks nog hardlopen, omdat ik mijn rechter been niet ver naar voren kon plaatsen.
Na een flinke hoeveelheid krachtermen, ik zag mijn Wisenttrail en de marathon van Athene al in rook opgaan ben ik naar huis gestrompeld. Ik had nog 3 dagen om te herstellen, dus elke dag 3 keer flink ingesmeerd met Voltaren en niet te veel bewegen. Ik heb lang getwijfeld of ik zou starten, maar zaterdag de knoop doorgehakt en gezegd, als het niet gaat stap ik uit en wandel terug naar Cecarea. Ik wist in dat gebied de weg, dus verdwalen kon haast niet. Het is daar tenslotte geen Lochemse berg.
Ik ben om 08.00 uur zondagmorgen van huis gegaan en was om 09.00 uur al bij de start, waar ik mijn nummer ophaalde en een kop koffie heb gedronken. Ik dacht wel veel van mijn oude loopmaatjes tegen te komen, maar dat viel tegen. Als je ouder wordt zijn er ook al veel gestopt met hardlopen denk ik. Om 10.00 uur werden we weggeschoten en daar ging die dan , helemaal achteraan, hopende dat ik niet te veel zou voelen.
De passen vrij klein gehouden en op deze manier kon ik het aardig uithouden. Voelde wel iets, maar dat zou als alles een beetje warm werd snel beter worden. Op een bepaald moment ging ik iemand voorbij en op dat moment riep hij mijn naam. Hij kwam mij wel bekend voor , maar een naam kon ik er nog niet bij bedenken. Hij bleek Eric Burger te heten en toen hij dat zei wist ik het ook wel weer. We hebben vroeger nog een keer samen meegedaan aan de 24-uursloop van av Veluwe. Al pratend kwamen we al vrij snel bij de verzorgingspost op 12,5 km. Dat stuk was mij meegevallen.
De volgende 12,5 km. ging zeker niet meevallen, want daar zit de zandverstuiving van Kootwijk in. Op die zandverstuiving had je echt het idee dat je alleen liep. We liepen behoorlijk achteraan waarschijnlijk, want voor ons was weinig beweging. Dit houd wel in dat je de pijlen goed in de gaten moet houden. Dit was soms lastig op die grote zandvlakte. Eric was ondertussen iets achterop geraakt, maar ik dacht hem bij de volgende post wel weer op te wachten. Ik had al een cola en een banaan naar binnen gewerkt, maar zag nog steeds geen Eric en ben dus maar verder gegaan.
Die zandverstuiving had er dermate ingehakt, dat ik bij enkele steile heuvels ben gaan wandelen, ook bij de heuvel waar de fotograaf op een bankje zat. En dan moet je voor de foto toch nog even aanzetten. Het laatste gedeelte was echt afzien, het was vrij warm geworden ondertussen en ik kreeg last van steken in mijn zij.
Uiteindelijk gefinished in 4 uur en 21 min. Toen snel naar huis voor de buurt barbeque. Als het allemaal wat makkelijker was gegaan, vooral aan het eind, had ik mij ingeschreven voor Athene, maar nu twijfel ik nog… Maar het vliegtuig, hotelkamer en parkeerplaats is al geregeld, dus we gaan zo wie zo!!
Ketelwaldtrail 2018 in het altijd gezellige Milsbeek. Wat een lekker rustig aan 17 km trailrondje zou worden, werd 1,5 week geleden toch maar omgezet naar een 33 km ronde. Maar dan komen de weersvoorspellingen….31 graden met volle bak zon… Lekker dan, ga je met je goeie gedrag! Maar ja, wie A zegt moet ook zweet zeggen of zo.
Dus vanmorgen met Sandra, Nico, en Judith om 8:45 uur op pad om er voor de volle 100% van te genieten. Ruim op tijd om Henry nog even te spreken die de 33 km alvast vroeger had uitgeprobeerd in verband met een feestje later op de dag, maar ineens door de op het vroege tijdstip nog ontbrekende splitsingsbordjes met 20 km alweer back to base was.
Dan valt dan toch het startschot…uuhm bel dus. En gaat het 33 km peloton op pad, de anderen moeten nog even geduld hebben voor hun startmoment. De lichaamstemperatuur loopt vlot op en de bijbehorende klotsende oksels laten ook niet lang op zich wachten. Maar met zo’n mooi parcours en goede verzorgingsposten onderweg (zelfs met tuinslang om de kop even af te koelen) gaat het boven verwachting goed. Dat er hoofdzakelijk in het bos, dus schaduw word gelopen is ook niet echt vervelend. Bij 27 km begint het dan toch te regenen. Dit is ook volgens de lopers om mij heen erg welkom…maar dan ook ècht heel erg welkom!
Op één punt was er even verwarring waarheen gelopen moest worden ivm ontbreken van borden en/of linten. Maar gelukkig had ik de pas aangeschafte gps mee mét de gedownloade route er in en is het spoor weer snel gevonden en kunnen we richting de finish! Maar dan slaat op 1 km voor deze finish het lot toch nog even toe….Kent u dat, kramp in de hamstring? Hoop dat de kindjes in de buurt hun oren even dicht hebben gehouden, wat ik daar gezegd heb was niet echt geschikt voor herhaling…
Na een minuut of 10 rekken en strekken maar weer voorzichtig dribbelen en rustig aan naar de eindstreep.
Daar werd ik opgewacht door de andere leden van het Ava trailcollectief, die hun prestatie al vol verve hadden volbracht. AVA-lid Mathias was zelfs tweede op de 33 KM geworden! Al met al weer een geslaagd trailfeestje met een gezellige club mensen.
